معصومه شهریاری - انگلیسی ها می گویند، دولتشان در هر کشور دو سفیر دارد، یکی سفیر حکومت و دیگری خبرنگار رسانه هایشان. ضمن آنکه در بسیاری مواقع نظر خبرنگار رسانه بر نظر سفیر ترجیح داده می شود.
این تفکر در خور تامل انگلیسی، مصداق متقنی از اهمیت رسانه و افکار عمومی در آن سوی مرزهاست. بازوی قدرتی با بینش فراحزبی و منفعتی که با دیده بانی، عرصه را نه تنها بر سوء استفاده های اقتصادی تنگ میکند که چینش قطعات پازل توسعه یافتگی در کشور به ویژه در عرصه صنعت را کامل میکند.
امروز صنایع مختلف از جمله صنعت دارو در عصری نفس میکشند که صاحبان آن بر اساس ضرورت های این عصرعجول و با سرعت مجبورند ارتباط خود را با جهان، جوامع بین المللی و رسانه ها در چارچوب و قالب های جدیدی تعریف کنند.
رسانه ضمن آنکه می تواند هم از طریق تسلط بر اذهان عمومی، بازاری مناسب برای صنایع مهیا کند، از دیگر سو می تواند مزاحمت هایی نیز برای مدیرانی به وجود آورد که اهل شفافیت نیستند. این کارکرد رسانه می تواند یکی از ارکان زمینه ساز برای فعالیت پاک و به دور از هرگونه مفاسد در این حوزه باشد.
سیاست گذاری در حوزه دارو و حواشی آن در هر دوره از موضوعات مناقشه برانگیز و پر بحث در این عرصه بوده است. دیدگاه های نوین و رویکردهای تازه علمی در زمینه سیاست گذاری های جدید در صنایع دارویی کشور در هر دوره ای سخت پذیرفته شده است. نبود تمایل برای روزآمد کردن سیاستهای دارویی، موجب شده که گاه برای برخی صاحبان صنایع دارویی کشور به ناگاه وسوسه شوند که به سیاستهای گذشته این صنعت در 40 سال گذشته عقب گرد بزنند و اصرار کنند که تنها از قوانین کهنه و ستادی این حوزه غبارزدوده و آنها را مجددا در صنعت پویای دارو در کشور پیاده سازی کنند.
آنچه بر صنعت دارو در ماههای گذشته رفته است، چه شرایط ایجاد شده به واسطه دوره تحریم و تغییر سیاست گذاری های گاه و بی گاه توسط متولیان این عرصه در حوزه دارو نشان از آن دارد که در برخی مواقع، سیاستهای جدید در این حوزه نه تنها نتوانسته راهگشا باشد که گره نظام بوروکراسی حاکم بر روند تولید دارو را پیچیده تر کرده است. به کارگیری برخی سیاست گذاری های پشت درهای بسته برای صنعت دارو، گاه این شبهه را برای صاحبان صنایع دارویی کشور ایجاد کرده است که به داده های علمی و سیاست گذاری های صحیح بر این پایه، اعتقاد کمتری وجود دارد و این مساله موجب خواست های سلیقه ای بر این صنعت در جهات و اهداف تعریف شده و مشخص شده است.
اگرچه رسانه ها در این میان وارد عرصه شده و قلم ها در تائید و نقد چنین سیاستهایی زده اند، با این نیت که می توانند ثمرات و برکات زیادی برای این جامعه صنعتی داشته باشند، اما از دیگر سو با عدول از خطوط تعیین شده اما نانوشته، برای نقش آفرینی خود در این عرصه گاه متهم نیز شده اند. کما اینکه در مصداق این گفته، می توان به پیگیری برخی رسانه ها در حادثه آتش سوزی یک کارخانه داروسازی در حاشیه پایتخت اشاره کرد که بر اثر مشکلات فنی قابل پیشگیری، سه کارگر جوان دچار آتش سوزی شدید شده و کشته شدند. برخورد مسئولان مربوطه در این زمینه مثال زدنی بود. آنها بجای شفاف سازی و پاسخگویی به سئوالات خبرنگاران، ترجیح دادند پرسشگران رسانه را مورد عنایت قرار داده و آنها را از عاملان عمو سام در کشور بنامند. مسئولان این واحد صنعتی پاکدشت، با گذشت یکسال و اندی هنوز در مقام پاسخگویی برنیامده اند و به هیچکس پاسخ ندادند.
ما در زمانه ای به سر می بریم که دستیابی به خود کفایی و کمک به توسعه صنایع کوچک و بزرگ داروسازی در بخشهای خصوصی، دولتی و شبه دولتی و باور سیاست گذاران در بالندگی و استقلال آنها، تنها در سایه تعامل، ارتباط و همکاری دست یافتنی است. تهییج فضا و امتیازگیری در این عرصه و فضاسازی له یا علیه هر یک از صنایع می تواند پیامدهای جبران ناپذیر و غیرقابل کنترلی برای کشور به ویژه مردم داشته باشد.
به زمین افتادن هر یک از واحدهای صنعتی دارویی کشور در زورآزمایی های مقطعی و دوره ای به نفع هیچکس نیست. با تعامل و اعتماد صنایع دارویی کشور به رسانه ها، زمینه نقد و گفت و گو و طرح دغدغه های جمعی این صنعت و یافتن راهکارها در دوران مدرن امروزی ایجاد می شود و تاثیر آن در در قالب خودکفایی در تولید دارو است که با استاندارد GMP بسته بندی و به جامعه عرضه می شود.
رسانه ها بویژه رسانه های تخصصی در این زمینه، پل ارتباطی بین شرکتها، سیاستگذاران و مردم هستند و می توانند صدای رسایی در جامعه برای طرح مسائل و بهبود شرایط باشند.
