مرگ 22 نفر، زخمی شدن 86مسافر و انهدام یک قطار، نتیجه بی دقتی و ضعف سیستم نظارتی در بروز چنین فاجعه ای بود.
محمدحسن اسماعیلی، رییس کمیسیون عالی سوانح درباره علت این سانحه سخن گفت: در صحبت هایی که با پیمانکاران و دست اندرکاران این خط ریلی داشتیم، پیمانکار راه آهن در حال بازسازی خط تعویض تراورس بوده و به همین دلیل بیل مکانیکی در محل حضور داشته است. بیل مکانیکی کنار خط بوده ولی فاصله خود با ریل را رعایت نکرده و در نتیجه با لوکوموتیو و واگن اول برخورد کرده که به علت سرعت بالا پنج واگن از ریل خارج شدند.
ساخت راه آهن سراسری ایران در سال ۱۳۰۶ با مصوبه مجلس وقت شروع شد و در سال ۱۳۱۴ به بهره‌برداری رسید، مسیری که براساس استانداردهای آن زمان و به طور یک خطه ساخته شد. کارشناسان می‌گویند: هنوز هم بسیاری از خطوط راه‌آهن سراسری ایران دو طرفه نشده است که همین موضوع، خطر تصادف و برخوردها را بالا برده است.
تا اوایل قرن بیستم و در دوره سلطنت قاجارها، خطوط راه آهن ایران محدود به خط تهران - شهرری بود، اما دوره حکومت رضاشاه سالانه ۱۴۰ کیلومتر خط آهن در کشور ساخته شد، به طوری که در سال ۱۳۲۰ ایران ۲۷۰۰ کیلومتر راه‌آهن داشت. این میزان در دوره پهلوی دوم، تا سال ۱۳۵۷ به ۴۵۶۷ کیلومتر رسید. طول خطوط راه آهن، طی چهار دهه پس از پیروزی انقلاب به 11 هزار و 226 کیلومتر رسیده است.
ارتقاء ایمنی حمل‌ونقل ریلی، نیازمند جمع آوری، طبقه بندی و تجزیه و تحلیل آمار سوانح به‌منظور ارزیابی و تعیین عوامل مؤثر در تصادفات ریلی است. گذرگاه‌های ریلی، نقاط پرخطری برای تمام خطوط راه‌آهن در دنیا به‌شمار می‌آیند. لذا بررسی عوامل مؤثر بر ایجاد و شدت سوانح گذرگاهی راه‌آهن، بسیار ضروری به نظر می‌رسد.
