قطر پس از این اتفاقات، راهبرد تازه ای را مد نظر قرار داده است؛ راهبرد خروج از انزوای جغرافیایی با طراحی و ساخت تونلهایی بین کشور خود و همسایگان دیگر. این کشور کوچک و ثروتمند که با انقیاد برادر بزرگتر زاویه دارد، می خواهد مختصات ژئو اکونومیک و ژئواستراتژیک خود را تغییر دهد و برای همیشه از محدودیت جغرافیایی انتهای خلیج فارس خارج شود. قطری ها به ایران پیشنهاد کرده اند از زیر دریا تونلی بزرگ ساخته شود تا این جزیره از طریق بندر دیر در استان بوشهر به ایران بزرگ وصل شود.
ایران اگرچه از این پیشنهاد اولیه ساخت این تونل 190 کیلومتری که در صورت ساخت، بزرگترین تونل جهان خواهد بود، استقبال کرده، ولی با توجه به بی شمار فرصت سوزی ما در خصوص تحولات جهان و منطقه، معلوم نیست بتواند از فرصت بدست آمده نهایت بهره را ببرد. کاش این بار طور دیگری رقم بخورد و ما با این همسایه جنوبی خود، ارتباط زمینی برای توسعه همکاری ها را شاهد باشیم.
ماجرا از کجا شروع شد؟
در جریان سفر ابراهیم رئیسی به قطر در آغاز ریاست جمهوری اش، زمزمه‌ای در مورد یک طرح بزرگ زیرساختی به میان آمد که در هیاهوی خبرهای بعدی گم شد. رییس‌جمهور ایران برای شرکت در ششمین اجلاس مجمع کشورهای صادرکننده گاز به دوحه رفته بود، اما ایران و قطر اعلام کردند که قصد دارند به وسیله تونلی دریایی، خاک دو کشور را به یکدیگر متصل کنند.
خبرهای تکمیلی زیادی در این مورد منتشر نشد. اما به عنوان نمونه،مدیرعامل سازمان بنادر و دریانوردی ایران، گفت که وزارت راه و شهرسازی ۴ توافق‌نامه با طرف قطری امضا خواهد کرد که یکی از آنها، ساخت تونل زیر دریا بین ایران و قطر است که از «بندر دیر» بوشهر تا قطر خواهد بود. وی گفته بود: این پروژه یک تحول عظیم برای قطر و نیز برای ایران به شمار می‌رود تا خلیج فارس به شمال و جنوب متصل شود و ارتباط گسترده‌ای با کشورهای غرب آسیا و حاشیه دریای خزر تا مدیترانه به وجود آید.
کوتاه‌ترین فاصله میان «بندر دیر» در استان بوشهر در ایران و خاک قطر، حدود ۱۹۰ کیلومتر است و این در حالی است که طولانی‌ترین تونلی که تاکنون در جهان ساخته شده، تونلی به طول حدود ۱۳۷ کیلومتر است که البته خودرویی هم از آن عبور نمی‌کند. هر چند این یک ابر پروژه در جهان است، ولی همراهی با قطر که از درآمد ارزی بسیار بالایی برخوردار است، اجرای چنین طرح رویایی را غیر قابل تصور نمی کند.
