به گزارش اقتصاد کارا به نقل از وبسایت مدیریت رسانه، روزگاری در حوزه نقد هنری، میان اولویت احترام به مخاطب و شخصی شدن اثر هنری، بحث در میان بود. اما در گذر زمان، مخاطب متقاعد شد که به تجربه و احساس شخصی هنرمند، احترام بگذارد.
همه گیری ویروس کرونا در دو سال اخیر، علاوه برتلفات و آسیبهای بسیار زیاد و از دست رفتن جان های عزیز و گرانقدر، به عامل مهمی در جهت انزوا و تقویت نگاه به درون شخص بوِیژه هنرمندان تبدیل شد وهنر به عنوان با ارزش ترین دارایی بشر، تجلیات تازه و خروجی های قابل تاملی را پدید آورد.
اهمیت زندگی، مهم بودن لحظه ها، تجربه انزوا و تنهایی، مرگ و سوگ، مواد اولیه ملموس و در دسترسی در این دوره بودند.
گغته می شود این تجربه و ادراک فراگیر ما از شرایط بغرنج شکل گرفته، حتی با ادواری چون جنگ جهانی هم که سطح زیادی از کشورها با آن درگیر بودند، قابل مقایسه نبوده و نیست. در این دوره نیازها، دردها و دغدغه های مردم و هنرمندان یکسان بود اما قطعا رهیافت های هنری جلوه های دیگری داشت. درباره تجربه های شخصی هنرمندان این روزگار، حرفها و سخن ها در افکار عمومی بسیار است و به تحلیل های فراوان نیاز دارد. هنرهای تجسمی و مفهومی به مثابه یک ابزار ارتباطی و یک رسانه فردی، در این دوره، بسامدهای تازه ای یافته و از شهود و نسبت های تازه ای بین انسان و هستی اعم از جهان و اجزا آن حکایت دارد.
بسیار اندک است، شمار مقاطع تاریخی که خط هنرمند - مردم کاملا همگرا شده و نگاه آنها متمرکز بر یک موضوع بوده باشد و دوره اخیر یکی از آن موارد بود. در تبیین این وضعیت، ما در آغاز راه هستیم. باید به انتظار استنباط های نو برای درک این تقاطع نادر باشیم.
کارشناس ارشد پژوهش هنر
