زهرا لاریجانی کارشناس مسئول گردشگری خوراک وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی گفت: صنعت گردشگری می تواند به کاهش تخریب منابع زیست محیطی (زمین،آب ،هوا، گیاهان و جانوران) منجر شود، اما زمانی که این منابع نادرست و بیش از اندازه مصرف شوند، یا اگر مقدار فعالیت جامعه میزبان بیش از ظرفیت تحمل گردشگری باشد، می تواند اثر معکوس داشته باشد.
وی افزود: گردشگری خوراک هم از این قاعده مستثنی نیست. موادغذایی محلی و اصیل برای کمک به پایداری در گردشگری ازطریق گسترش و افزایش منابع پایه گردشگری بومی و محلی ، افزودن ارزش به اعتبار مقصد ، تقویت اقتصاد محلی و همچنین به واسطه مهیا کردن زیرساختهای دوستدار محیط زیست ، دارای توان و ظرفیت بالقوه بسیار زیاد است.
این کارشناس مسئول، با اشاره به ضرورت نگاه اقتصادی کارا و اثربخش به این بخش مهم گردشگری، گفت: مصرف غذا به طور میانگین ، یک سوم (۳۳درصد) هزینه هرگردشگر را به خود اختصاص می دهد. با این نگاه می توان به گردشگری خوراک به عنوان بخش ارز آور و درآمد زای اقتصادی حاصل از هر گردشگر، نگاه ویژه ای داشت. وی با اشاره به اینکه، غذا یکی از حامل های اصلی فرهنگ هر جامعه است، افزود: گردشگری در جهان یکی از سرفصل های مهم و جذاب اقتصادی است که سالانه منبع درآمد بسیاری از کشورها را تشکیل می دهد. هر چه در برنامه ریزی دقیق تر و بهتر این خدمات وقت و سرمایه گذاری انجام شود؛ می توان به موفقیت در تحقق منابع مالی پیش بینی شده امیدوار بود.
نویسنده کتاب علمی گردشگری خوراک در ادامه اظهار داشت: انتقال مفاهیم فرهنگی که در بسیاری کشورها از اولویت برخوردار است، نیز از این طریق قابل حصول و دستیابی است. ضرورت برنامه ریزی جهت تهیه نقشه راه توسعه گردشگری خوراک ایران با توجه به
قابلیت فراوان ایران در زمینه تنوع غذایی با نگاه به جغرافیا و تنوع قومی و نژادی بسیار مهم است.
چرا گردشگری خوراک مورد توجه قرار گرفته است؟
گردشگری غذا نوعی دیگر از فعالیتهای گردشگری است که به این نوع گردشگری در روستاها توجه زیادی می شود و نقش مهمی در توسعه گردشگری روستایی دارد. در این میان برگزاری جشنواره‌ها و فستیوال‌های غذایی در محیط‌های روستایی، برگزاری تورهای غذا برای آموزش پخت غذاهای محلی در کشوری که به عقیده بسیاری از خوشمزه ترین کشورهای دنیاست و افزایش گردشگرانی که به دنبال تنوع غذایی در محیط‌های کاملا سنتی هستند، به ایجاد گردشگری غذایی منجر شده است. این سطح از گردشگری در زمان‌های ویژه‌ای از سال که وقت رسیدن محصولات کشاورزی مثل سبزیهای محلی است، طرفداران خاص خود را دارد. همچنین می‌توان با توجه به شرایط ویژه تنوع زیست محیطی در ایران و بررسی زمینه‌های جذب، این سطح از گردشگری را در سراسر ایران، به ویژه مناطق شمالی با فرهنگ غذایی بی نظیر آن فراهم نمود.
طی چند دهة گذشته، صنعت گردشگری روستایی رشد چشمگیری در جهان پیدا کرده و روز به روز بر تنوع آن افزوده شده است. یکی از زیرمجموعه‌های گردشگری روستایی، گردشگری خوراک است که با توجه به کارکرد و فواید آن، مورد توجه برنامه ریزان و سیاستگذاران کشورهای مختلف قرار گرفته است. در ایران با وجود برخورداری از تنوع مواد غذایی محلی و سنتی، گردشگری غذا نیاز به توجه افزون‌تری دارد که خوشبختانه در این سالها مورد عنایت بیشتری قرار گرفته است. رشد و توسعة این بخش می تواند در تحرک و پویایی و توسعة همه جانبه و پایدار جوامع روستایی کشور نقش مؤثری ایفا کند.
