دوزیستانی نظیر قورباغه ها، غوک‌ها، وزغ‌ها و سمندر‌ها از جمله در معرض خطرترین مهره داران در جهان به شمار می‌روند. از ۶۸۰۰ گونه‌ای که «اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت» آنها را مورد ارزیابی قرار داده، ۴۱ درصد آنها در گروه در معرض تهدید رده بندی می‌شوند. تهدیدات واقعی که متوجه بقای آنهاست نیز کاملا شناخته شده اند و شامل بیماری، آلودگی، از دست دادن زیستگاه و تغییرات اقلیمی است.
قورباغه‌ها با تهدید کمتر شناخته شده دیگری نیز مواجه اند: انسان‌ها گونه‌های زیادی از قورباغه‌ها را برای خوردن به عنوان غذا جمع آوری می‌کنند. این تجارت بیماری را انتشار می‌دهد، زیستگاه‌های آنها را نابود می‌کند و کنترل پشه‌ها و آفات کشاورزی را که قورباغه‌ها از آنها تغذیه می‌کنند کاهش می‌دهد. اما تحقیقات بسیار اندکی در مورد نحوه اثرگذاری این اقدامات بر جمعیت قورباغه‌ها انجام شده است.
در مطالعه‌ای که به تازگی منتشر شده، ما برای ارزیابی اثرات این کار، تحقیقاتی میدانی را در ترکیه انجام دادیم، کشوری که شکار قورباغه در آن حدود ۴۰ سال است که انجام میشود. ما دریافتیم که با نرخ‌های فعلی، قورباغه‌های آبی آناتولی – اصلی‌ترین گروه قورباغه‌ها که در ترکیه شکار می‌شوند- ممکن است در مناطقی که شکار گسترده‌ای در آنها صورت می‌گیرد، ظرف ۱۵ تا ۳۰ سال آینده منقرض شوند. اما تحقیقات ما همچنین نشان می‌دهد که این کار می‌تواند مدیریت شود و به شکل پایدارتری انجام شود که هم به نفع قورباغه‌ها باشد و هم مردمی که در این منطقه زندگی می‌کنند.
پاهای قورباغه یک غذای محبوب در غذاهای فرانسوی و چینی است و در سایر نقاط اروپا، اندونزی و جنوب ایالات متحده نیز خورده می شود. گوشت باید قبل از استفاده تمیز و پوست کنده شود و اغلب به صورت آماده برای پخت فروخته می شود. افسانه ها حاکی از آن است که فرانسوی ها در قرن دوازدهم شروع به خوردن پاهای قورباغه کردند، زمانی که راهبان حیله گری که مجبور به رژیم غذایی "بدون گوشت" بودند، موفق شدند قورباغه ها را به عنوان ماهی طبقه بندی کنند . دهقانان نیز به زودی شروع به خوردن آنها کردند. این غذای لذیذ به ویژه در شرق فرانسه، به ویژه در بخش Vosges محبوب است. گفته میشود، فواید سلامتی پاهای قورباغه کاملاً شبیه به پاهای خرچنگ است زیرا سرشار از اسیدهای چرب امگا 3، ویتامین B12، آهن و روی هستند. همچنین پاهای قورباغه سرشار از پروتئین و چربی کم است.
بیشتر قورباغه های مصرفی در کشورهایی دور از محل مصرف آنها مانند جنوب شرقی آسیا و خاورمیانه در طبیعت صید می شوند از اینرو کارشناسان درباره لزوم تعدیل این رفتار غذایی تاکید دارند.
